چه چیزی از مُحبِ محمد(ص) بودن می‌تونه افتخارآمیزتر باشه؟ وقتی جایی می‌بینم کسی به خودش اجازه می‌ده با موضعِ «من ایرانی‌ام» به مسلمان بودنِ ما بخنده به این فکر می‌کنم که خب هیچ اثری از ایده‌ی ایرانی که در ذهنِ تو وجود داره در هیچ کجای دنیا طرفدار نداره. ایرانِ باستان جز در سالروزِ میلاد کوروش در هیچ کجای جهان هیچ اثری نداره. ما چیزی به نام حکمت‌ها و افکار و آیینِ کوروش نداریم که کسی جایی تمرینش کنه و ازش پیروی. حتی طرفداران ایده‌ی ایران باستان هم جز چند خط شعار چیزی برای پایبند بودن به ایده‌آلشون ندارن؛ اما از طرفی بعد از تولد حضرت عیسی(ص) اتفاقی بزرگ‌تر از بعثت پیامبر اسلام (ص) اتفاق نیفتاده. پیامبر اسلام (ص) طی ۲۳ سال جامعه‌ی جاهلیِ عرب رو به یک تمدن بزرگ و پیشرفته تبدیل کرد که تونست به امپراتوریِ ایران و روم پیروز بشه. غلبه‌ای که مثل غلبه‌ی مغول ویرانگر نبود و در نهایت باعث شکوفایی فرهنگ ایرانی و خلق عجائبی مثل ابن‌سینا و ملاصدرا و امامان اهل سنت و ابن رشد بود و در غرب مقدمه‌ی رنسانس شد. در اثر ۶۳ سال عُمرِ پیامبر اسلام در ۱۴۰۰ سال پیش امروز بیش از ۱.۹ میلیارد مسلمان در جهان از اسلام پیروی می‌کنن. تو اساساً به چه چیزی والاتر از این پدیده ممکنه فخر و احساس برتری کنی؟ چه چیزی از مُحبِ محمد(ص) بودن افتخارآمیزتر؟
نوید خوشنام